Powodzenia, Leo Grande 2022 | reż. Sophie Hyde | Dramat, Komedia | 97 min | napisy

Nancy Stokes (Emma Thompson), emerytowana nauczycielka i wdowa, przez całe życie miała tylko jednego partnera seksualnego – swojego męża. Zamknięta w świecie kompleksów i ukrywanych pragnień, postanawia przeżyć przygodę z młodym, przystojnym sex workerem Leo Grande (Daryl McCormack). W pokoju hotelowym poza miastem Nancy spotyka się z Leo, który okazuje się doskonałym uwodzicielem, o czarującym wyglądzie
i niecodziennej erudycji. W tych nietypowych okolicznościach Nancy nieoczekiwanie pobiera lekcję akceptacji własnego ciała oraz rozkoszy, która może z tego płynąć.

Mówi reżyserka Sophie Hyde

„Powodzenia, Leo Grande” to opowieść o tym, że każdy może uwolnić się, przynajmniej w jakiejś części, od swoich ograniczeń. Oraz o tym, że poszukiwanie intymności i więzi może być potężną siłą, testem odwagi,
a może nawet życiową koniecznością. To jest prosty film – dwójka aktorów w jednym pokoju doznaje erotycznej bliskości i ujawnia swoje frustracje.
W naszym podzielonym świecie takie intymne historie wydają się jeszcze bardziej istotne. Nasze ciała, nasz wstyd, nasze nieporozumienia, nasze pragnienia seksualne i seksualne niepowodzenia są zabawne, wzruszające, a często także dramatyczne. Myślę, że tęsknimy za historiami, które pozwalają zastanowić się nad tym, jak traktujemy siebie nawzajem.
Temat pożądania, pragnień, potrzeb i sposobów, z pomocą których staramy się je odrzucić lub zaakceptować, jest mi bardzo bliski. Nasza bohaterka, Nancy, jest wspaniałą postacią, kobietą stłumioną, lecz zdecydowaną, by dokonać w swym życiu ogromnej zmiany. Jest bezkompromisowo szczera
w kwestii własnego dyskomfortu związanego z seksem i zdeterminowana, by udać się w nieznane jej dotąd rejony. Może sprawiać wrażenie szorstkiej
i obojętnej, ale z czasem zaczyna rozumieć, że nie może żyć według modelu, w który nie wierzy. Zapewne zaakceptowała i nawet wzmacniała obyczajowe status quo, które dla niej samej, a także i dla jej otoczenia bywa wielkim ciężarem. Tu chodzi nie tylko o przebudzenie fizyczne, ale o zmianę mentalności. Emma jest aktorką, która potrafi błyskawicznie przejść od humoru do pełnego emocji dramatu. Praca z nią była ogromną przyjemnością.

Leo to niestereotypowa postać. Prawdziwie namiętny i zdrowy emocjonalnie pracownik seksualny to typ bohatera, jakiego raczej nie oglądaliśmy na ekranie. Ma pozytywny stosunek do seksu, jest bardzo otwarty. Praca Leo ma w sobie coś z wyzwalającej siły. Głębokie emocjonalne rany, związane z jego matką dają Leo moc bycia dobrym
w tym, co robi. Leo jasno zakreśla granice, ale z Nancy łączy go także nić porozumienia, która pozwala niekiedy omijać zasady. Wie, jak zareagować, gdy granica może zostać przekroczona. Daryl jest aktorem obdarzonym ciepłem i urokiem, dzięki czemu całkowicie wierzymy w jego bohatera
i jego empatię.

Te dwie bardzo różne postaci pozwalają nam uczestniczyć w rozmowach między dwojgiem ludzi, którzy w innych okolicznościach nigdy by się nie spotkali. Leo świetnie radzi sobie z nudą, która więziła Nancy, a także jest
w stanie rzucić kobiecie wyzwanie, podważyć jej niektóre nawyki
i przekonania. Ale należy pamiętać, że to, co robi, to rodzaj przedstawienia. A jednak Nancy porusza w nim emocjonalne struny i rola, którą sobie wyznaczył, zostaje poddana próbie. Ostatecznie to ich wspólna decyzja, czy bardziej otworzyć się na siebie nawzajem. Nancy jest w stanie zaakceptować to, co oferuje Leo, czyli stopniowe odkrywanie intymności,
i to nie tylko seksualnej. Ale przecież to intymność z ograniczeniami, intymność niejako zawodowa, on nie wszystkim chce się dzielić.
Moim zdaniem ta jego zawodowa wstrzemięźliwość to nie kłamstwo, lecz granica. Leo uczciwie przedstawia stan rzeczy i kiedy granica ta jest zagrożona, musi zareagować.

Seks i ciało – na tym opiera się film i jestem wdzięczna, że miałam
do czynienia z dwójką aktorów, którzy to doskonale zrozumieli, byli
szczerzy i odważni. Leo wnosi do układu z Nancy przekonanie,
że seks, dotyk, przyjemność to coś, co przekłada się na każdą inną relację. Jego młodzieńcza, zdrowa wizja seksu jest znacznie mniej zdeterminowana pracą, jaką wykonuje, niż Nancy mogłaby się spodziewać. Nancy zaś przechodzi ogromną przemianę w związku ze swoim ciałem.
Przesiąknięta kulturą, która uczy wstydu i nakazuje kontrolować zmysły
i ciało, z radością znajduje w sferze seksu przyjemność i samoakceptację.
W tym filmie seksowna jest intymność; ważny jest dotyk i doznania, które mogą zapierać dech w piersiach, rzeczywistość dwóch ludzkich ciał, odizolowanych od kodów i symboli tego, co w społecznym odbiorze uznaje się za seksowne. Co się dzieje, gdy dwie osoby badają swoje odczucia bez ograniczeń? Gdy odrzucają utarte poglądy na to, jak powinny one rzekomo wyglądać? Zgłębiamy charaktery tych dwojga i osobliwości reakcji erotycznych, które mogą być zabawne, poruszające i podniecające. Chcieliśmy wizualnie oddać to jak najlepiej, przesuwając światło
po ścianach i ciałach, skupiając się na maleńkich gestach i wrażeniach, które pozwalają nam wejść w intymny świat bohaterów, bez chłodu
i dystansu. Wnętrze pokoju hotelowego, gdzie rozgrywa się większość akcji, nie jest neutralne, anonimowe. To przestrzeń przyjazna. Staraliśmy się, by faktura skóry, tkaniny, szkła, ciała była zawsze obecna.

Dziękuję moim współpracownikom: operatorowi i montażyście Bryanowi Masonowi, scenografce Miren Marañón i projektantce kostiumów Sian Jenkins za to, że podkreślając niuanse, stworzyli wraz ze mną ten świat. Myślę, że ten film jest zabawny i ciepły, z  doskonałymi kreacjami aktorów. Mam wrażenie, że jest w nim pewna świeżość, bo postaci bohaterów wydają się znajome i nowe jednocześnie. Chciałabym, aby widzowie, którzy przyjdą do kina z myślą, że to film zabawny i nieco seksowny, po seansie poczuli się ożywieni, ciut sprowokowani, ale i psychicznie wzmocnieni
i podniesieni na duchu. I żeby się śmiali, tak jak ja się śmiałam, czytając scenariusz i oglądając gotowy film. I być może, by otworzyli się trochę bardziej na innych i na siebie.